තඹ ටොන් 15ක් අපනයනය කරන බවට පොරොන්දු වී වංචා කළ බවට චෝදනා එල්ල වන ශ්‍රී ලාංකිකයකුගෙන් අමෙරිකානු ඩොලර් 96,000කට සමාන මුදලක් අයකර ගැනීමට අයිතියක් ඇති බවට දකුණු කොරියානු ආයෝජකයකුට පක්ෂව කොළඹ වාණිජ මහාධිකරණය දුන් තීන්දුවක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් තහවුරු කර තිබේ.

දෙපාර්ශවය විසින්ම ඉදිරිපත් කරන ලද සාක්ෂි නිසි ලෙස ඇගයීමෙන් පසු ලබා දී ඇති වාණිජ මහාධිකරණයේ තීන්දුවට බාධා කිරීමට ශ්‍රී ලාංකිකයාට කිසිදු හේතුවක් නොමැති බව පවසමින් ඔහු ගොනු කළ අභියාචනය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ප්‍රතික්ෂේප කළේය.

මේ අතර, කුමුදිනි වික්‍රමසිංහ, අර්ජුන ඔබේසේකර සහ සම්පත් බී. අබයකෝන් යන විනිසුරුවරුන්ගෙන් සමන්විත ත්‍රිපුද්ගල ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඩුල්ල, දකුණු කොරියානු ආයෝජකයාගේ අභියාචනයේ පිරිවැය ලෙස රුපියල් 100,000ක් ගෙවන ලෙස ද පළමු විත්තිකාර ශ්‍රී ලාංකිකයාට නියෝග කළේය.

මෙම නඩුවේදී, පැමිණිලිකරු වූ කිම් හියුම් වූක් යනු 2010 දී ව්‍යාපාරයක් ආරම්භ කිරීමට සහ දකුණු කොරියාවට තඹ අපනයනය කිරීම සඳහා ගනුදෙනුවකට එළඹීමට ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි කොරියානු ජාතිකයෙකි.

දකුණු කොරියාවේ සිටියදී හඳුනාගත් රණසිංහ නම් පුද්ගලයකු විසින් පැමිණිලිකරුට දන්වා ඇත්තේ පළමු විත්තිකරු වන ඉන්ද්‍රලාල් රාජපක්ෂ තඹ අපනයනය කිරීමේ නිරතව සිටින බවයි.

ඒ අනුව පැමිණිලිකරු එම රණසිංහ සමඟ එක්ව පළමු විත්තිකරු ඔහුගේ නිවසේදී හමුවී තිබේ.

ඔහුගේ නිවසේ ගබඩා කර ඇති තඹ ටොන් තුනක් පමණ පෙන්වීමෙන් පසු, පළමු විත්තිකරුට තඹ සැපයීමට හැකියාව ඇති බව පැමිණිලිකරුට ඒත්තු ගැන්වී ඇති අතර, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස පැමිණිලිකරු දකුණු කොරියාවේ බුසාන් වරායට තඹ ටොන් 15ක් අපනයනය කිරීම සඳහා පළමු විත්තිකරු සමඟ ගිවිසුමකට එළඹ ඇත.

ඒ අනුව, එම අරමුණ සඳහා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමෙන් පසු, පැමිණිලිකරු දකුණු කොරියාවේ තම පියාගේ සමාගම සමඟ සම්බන්ධ වී පළමු විත්තිකරුගේ පෞද්ගලික බැංකු ගිණුමට අමෙරිකානු ඩොලර් 96,000ක් මාරු කර ඇත.

කෙසේවෙතත්, පළමු විත්තිකරු එකඟ වූ පරිදි තඹ ටොන් 15 සැපයීමට අපොහොසත් වී මුදල් ආපසු ලබා දීමට ද අපොහොසත් වී ඇති අතර, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස පැමිණිලිකරු මෙම නීතිමය ක්‍රියාමාර්ගය ගෙන ඇත.

පැමිණිලිකරු සිය සාක්ෂියේදී ගෙන ඇති ස්ථාවරය නම්, පළමු විත්තිකරුගේ බිරිඳ සහ පළමු විත්තිකරුගේ බැංකු ගිණුමට බැර කරන ලද මුදලින් කොටසක් ඔහුගේ බිරිඳ විසින් පළමු විත්තිකරුගේ අනුදැනුම ඇතිව තමන්ගේම භාවිතය සඳහා භාවිත කර ඇති බවයි.

මහාධිකරණයේ පැවති නඩු විභාගයේදී විත්තිකරුවන් දෙදෙනාම ගත් ස්ථාවරය වූයේ, මෙම ගිවිසුම කොරියානු සමාගමක් සහ දේශීය සමාගමක් අතර ඇති කරගත් ගිවිසුමක් බවත්, එහි පළමු විත්තිකරු පාර්ශවයක් නොවන බවත්, එම ගිවිසුමේ අත්සන පළමු විත්තිකරුගේ අත්සන නොවන බවත්, එය වංචනික ලියවිල්ලක් බවත්ය.